Nieuwe medewerkers uit onverwachte hoek

Ali Abulgascu (links) en Abdrabba Elghani. Of ze zich thuis voelen? ,,Nederland is beter dan thuis.'' (Carolien Paasman)

Hoe krijg je de roosters rond als je geen personeel kunt vinden? Beauforthuisdirecteur Lidwien Vork doet het sinds 1 april met Ali Abulgascu en Abdrabba Elghani. Een topsporter met horeca-ervaring en een universitair docent geologie zonder. De eerste kookt, de tweede werkt in de bediening.

Ali Abulgascu en Abdrabba Elghani ontvluchtten Libië en vestigden zich in Oekraïne. Als gevolg van de Russische invasie in Oekraïne moesten ze opnieuw hals over kop vertrekken. Na negen dagen Oostenrijk arriveerden ze half maart op Amsterdam CS. Vrijwilligers vingen ze op en brachten ze naar een tijdelijke opvang, de Paasheuvelgroep in Austerlitz. Lijdzaam afwachten wilden Abdrabba en Ali niet; wérk zochten ze. Lidwien liet haar hart spreken. Ze was niet te beroerd om een paar stappen extra te zetten, kreeg hulp uit het dorp om de administratieve zaken goed te regelen en heeft er nu twee enthousiaste medewerkers bij.

Abdrabba en Ali woonden allebei in de miljoenenstad Kiev. Ze ontmoetten elkaar pas tijdens hun vlucht uit dat land.

Abdrabba (32) studeerde geologie aan de Universiteit van Benghazi, de tweede stad van Libië. In vloeiend Engels vertelt hij hoe zijn leven keer op keer op de kop is gezet. ,,Qadhafi was een dictator en een moordenaar, maar de situatie in mijn land was wel stabiel. Na de val van Qadhafi in 2011 is Libië in chaos. Het land heeft tegelijkertijd vier verschillende regeringen die strijden om de macht. Alles is vernield, alles is kapot.”

In 2021 vestigde de geoloog zich in Kiev, hij had een baan aan een universiteit daar gevonden en bereidde zich voor, ondermeer door Oekraïens te leren. ,,Ik moest alles achterlaten. Ik was mijn leven niet zeker en bouwde een nieuw bestaan op in Kiev. Dat was moeilijk. Op 7 januari van dit jaar is mijn vader overleden; ik was niet bij mijn familie.” Hij is even stil.

,,Ik had nooit verwacht dat Rusland Oekraïne zou binnenvallen. Er waren al jarenlang spanningen tussen beide landen. Ik verwachtte juist dat het eindelijk beter zou worden.”

CALISTHENICS Ali (26) maakte in zijn moederland Libië furore als topsporter. Hij was nationaal kampioen calisthenics en deed in 2016 mee aan het wereldkampioenschap in Moskou, een stad die voor hem nu een heel andere betekenis heeft. Ali is een echte ondernemer. Hij droomde van een keten sportscholen met restaurants waar gezond voedsel zou worden geserveerd. Op zijn sportscholen zou de jeugd van het verscheurde Libië een nieuwe start maken. ,,Ik wilde beschadigde jongeren verder helpen.” Een bombardement vernielde zijn sportschool. Hij liet alles achter en begon een sportschool voor calisthenics in Kiev. Daar gebeurde het weer.

Ali: ,,Niemand weet hoe het verder moet.” Abdrabba: ,,Als ik wakker word, lijkt het vaak alsof ik droom. Ik moet even nadenken voordat het doordringt dat alles echt zo is, als het is.” Ali herkent dat. ,,Dit leven had ik nooit verwacht.”

Ze zijn heel blij met hun baan. Abdrabba: ,,Het is werk. We weten niet wat morgen brengt, maar dit werk geeft me zelfstandigheid en hierdoor voel ik de somberheid niet. Ik praat met gasten en leer wat Nederlands.” Achter de bar heeft hij een lijst met Arabische cijfers en de vertaling, fonetisch Nederlands. Hij loopt met een dienblad met koffie en het pinapparaat naar een tafel op het terras, een bestelling wegbrengen. ,,Ik ga dit doen, een jaar. twee jaar, maar ooit werk ik weer als docent.”

KOLONIE VAN ITALÏE Als sportman is Ali doordrongen van het belang van gezond voedsel. Eerst in Libië en later in Oekraïne startte hij sportscholen met restaurants. Zijn collega’s in het Beauforthuis zijn gek op zijn harissa. De eerste weken achter het fornuis moest hij meedraaien, maar nu is er ruimte voor eigen inbreng. ,,Binnenkort kook ik macarona, een Libisch gerecht dat herinnert aan de tijd dat ons land een kolonie van Italië was.” De kaart van het Beauforthuis kent hij bijna uit z’n hoofd. Hij somt enkele onderdelen op in goed Hollands: ,,Appeltaart, cheesecake, appeltaart, borstjtj, bitterballen, kroket.” Met instructievideo’s op YouTube leert hij zichzelf Nederlands eten koken.

Hun werkgever Lidwien heeft wel wat aandachtspunten voor collega-ondernemers die overwegen om met vluchtelingen uit Oekraïne in zee te gaan. ,,Probeer een breed draagvlak te creëren.” Haar plaatsgenoot, gitaardocent Erik Visser, en zijn vrouw Ariane coachen Ali en Abdrabba door de Nederlandse wetten en regels.

Lidwien: ,,Wees alert dat zaken als telefoon en bankrekening nog niet helemaal werken.” Zij maakte dankbaar gebruik van Austerlitz Zorgt en dorpsondersteuner Marianne Venema; haar nieuwste horecatijgers werken met papieren en beschikken over een burgerservicenummer. ,,Met zoveel steun was het niet lastig om het arbeidscontract rond te krijgen.”

De Beauforthuisdirecteur krijgt positieve reacties van gasten. ,,Het is fijn om deze mensen te helpen en dat helpt ons enorm, met de huidige krapte op de arbeidsmarkt.”

CAMPING DIJNSELBURG Ze heeft een toevoeging: ,,Abdrabba en Ali wonen met zes mensen in een vakantiehuisje op camping Dijnselburg en hebben geen eigen kamer. Dat is echt heel zwaar. Als mensen een tuinhuis of zo hebben…” En lachend: ,,Ik kan het toch altijd proberen.”

Bekijk ook

Nieuwe medewerkers uit onverwachte hoek

Ali Abulgascu (links) en Abdrabba Elghani. Of ze zich thuis voelen? ,,Nederland is beter dan thuis.'' (Carolien Paasman)

Hoe krijg je de roosters rond als je geen personeel kunt vinden? Beauforthuisdirecteur Lidwien Vork doet het sinds 1 april met Ali Abulgascu en Abdrabba Elghani. Een topsporter met horeca-ervaring en een universitair docent geologie zonder. De eerste kookt, de tweede werkt in de bediening.

Ali Abulgascu en Abdrabba Elghani ontvluchtten Libië en vestigden zich in Oekraïne. Als gevolg van de Russische invasie in Oekraïne moesten ze opnieuw hals over kop vertrekken. Na negen dagen Oostenrijk arriveerden ze half maart op Amsterdam CS. Vrijwilligers vingen ze op en brachten ze naar een tijdelijke opvang, de Paasheuvelgroep in Austerlitz. Lijdzaam afwachten wilden Abdrabba en Ali niet; wérk zochten ze. Lidwien liet haar hart spreken. Ze was niet te beroerd om een paar stappen extra te zetten, kreeg hulp uit het dorp om de administratieve zaken goed te regelen en heeft er nu twee enthousiaste medewerkers bij.

Abdrabba en Ali woonden allebei in de miljoenenstad Kiev. Ze ontmoetten elkaar pas tijdens hun vlucht uit dat land.

Abdrabba (32) studeerde geologie aan de Universiteit van Benghazi, de tweede stad van Libië. In vloeiend Engels vertelt hij hoe zijn leven keer op keer op de kop is gezet. ,,Qadhafi was een dictator en een moordenaar, maar de situatie in mijn land was wel stabiel. Na de val van Qadhafi in 2011 is Libië in chaos. Het land heeft tegelijkertijd vier verschillende regeringen die strijden om de macht. Alles is vernield, alles is kapot.”

In 2021 vestigde de geoloog zich in Kiev, hij had een baan aan een universiteit daar gevonden en bereidde zich voor, ondermeer door Oekraïens te leren. ,,Ik moest alles achterlaten. Ik was mijn leven niet zeker en bouwde een nieuw bestaan op in Kiev. Dat was moeilijk. Op 7 januari van dit jaar is mijn vader overleden; ik was niet bij mijn familie.” Hij is even stil.

,,Ik had nooit verwacht dat Rusland Oekraïne zou binnenvallen. Er waren al jarenlang spanningen tussen beide landen. Ik verwachtte juist dat het eindelijk beter zou worden.”

CALISTHENICS Ali (26) maakte in zijn moederland Libië furore als topsporter. Hij was nationaal kampioen calisthenics en deed in 2016 mee aan het wereldkampioenschap in Moskou, een stad die voor hem nu een heel andere betekenis heeft. Ali is een echte ondernemer. Hij droomde van een keten sportscholen met restaurants waar gezond voedsel zou worden geserveerd. Op zijn sportscholen zou de jeugd van het verscheurde Libië een nieuwe start maken. ,,Ik wilde beschadigde jongeren verder helpen.” Een bombardement vernielde zijn sportschool. Hij liet alles achter en begon een sportschool voor calisthenics in Kiev. Daar gebeurde het weer.

Ali: ,,Niemand weet hoe het verder moet.” Abdrabba: ,,Als ik wakker word, lijkt het vaak alsof ik droom. Ik moet even nadenken voordat het doordringt dat alles echt zo is, als het is.” Ali herkent dat. ,,Dit leven had ik nooit verwacht.”

Ze zijn heel blij met hun baan. Abdrabba: ,,Het is werk. We weten niet wat morgen brengt, maar dit werk geeft me zelfstandigheid en hierdoor voel ik de somberheid niet. Ik praat met gasten en leer wat Nederlands.” Achter de bar heeft hij een lijst met Arabische cijfers en de vertaling, fonetisch Nederlands. Hij loopt met een dienblad met koffie en het pinapparaat naar een tafel op het terras, een bestelling wegbrengen. ,,Ik ga dit doen, een jaar. twee jaar, maar ooit werk ik weer als docent.”

KOLONIE VAN ITALÏE Als sportman is Ali doordrongen van het belang van gezond voedsel. Eerst in Libië en later in Oekraïne startte hij sportscholen met restaurants. Zijn collega’s in het Beauforthuis zijn gek op zijn harissa. De eerste weken achter het fornuis moest hij meedraaien, maar nu is er ruimte voor eigen inbreng. ,,Binnenkort kook ik macarona, een Libisch gerecht dat herinnert aan de tijd dat ons land een kolonie van Italië was.” De kaart van het Beauforthuis kent hij bijna uit z’n hoofd. Hij somt enkele onderdelen op in goed Hollands: ,,Appeltaart, cheesecake, appeltaart, borstjtj, bitterballen, kroket.” Met instructievideo’s op YouTube leert hij zichzelf Nederlands eten koken.

Hun werkgever Lidwien heeft wel wat aandachtspunten voor collega-ondernemers die overwegen om met vluchtelingen uit Oekraïne in zee te gaan. ,,Probeer een breed draagvlak te creëren.” Haar plaatsgenoot, gitaardocent Erik Visser, en zijn vrouw Ariane coachen Ali en Abdrabba door de Nederlandse wetten en regels.

Lidwien: ,,Wees alert dat zaken als telefoon en bankrekening nog niet helemaal werken.” Zij maakte dankbaar gebruik van Austerlitz Zorgt en dorpsondersteuner Marianne Venema; haar nieuwste horecatijgers werken met papieren en beschikken over een burgerservicenummer. ,,Met zoveel steun was het niet lastig om het arbeidscontract rond te krijgen.”

De Beauforthuisdirecteur krijgt positieve reacties van gasten. ,,Het is fijn om deze mensen te helpen en dat helpt ons enorm, met de huidige krapte op de arbeidsmarkt.”

CAMPING DIJNSELBURG Ze heeft een toevoeging: ,,Abdrabba en Ali wonen met zes mensen in een vakantiehuisje op camping Dijnselburg en hebben geen eigen kamer. Dat is echt heel zwaar. Als mensen een tuinhuis of zo hebben…” En lachend: ,,Ik kan het toch altijd proberen.”