Het begon als een oriënterende stage bij een bedrijf uit Genemuiden, maar inmiddels is Nick Hoekman (38) uit datzelfde tapijtstadje bijna drie jaar als redacteur verbonden aan de Huis aan Huis-edities die op de deurmatten in de gemeenten Nunspeet, Elburg en Oldebroek vallen. “Het viel opeens allemaal samen.”

Want om eerlijk te zijn had Hoekman geen idee van het bestaan van de weekbladen op de Veluwe. “Daar kwam ik inderdaad pas achter toen ik een kennismakingsgesprek bij Comceptum in Genemuiden had”, lacht de dertiger ietwat besmuikt. NEOMedia (en het eerdere RegioUitgevers) is qua kantoorpand een onderdeel van het bedrijf in Genemuiden. En bij dát bedrijf dacht hij na jaren afwezigheid op de reguliere arbeidsmarkt weer werkritme op te doen. “Maar dat liep even iets anders.”

Depressie

Eerst even terug naar die afwezigheid op de arbeidsmarkt. Hoekman praat makkelijk over zijn euvel, dat hij zelf schaart onder ‘psychische kwetsbaarheden’. “Mijn hele leven kamp ik eigenlijk al met depressies. Je zou kunnen stellen dat het chronisch is. Tot mijn 28ste of zo dacht ik dat iedereen er wel serieus over nadenkt om uit het leven te stappen.” Een, voor de Genemuidenaar zelf, openhartig gesprek met naasten leerde hem echter dat dit in veel gevallen (gelukkig) niet aan de hand is. “Vanaf dat moment ging alles vrij snel, want mijn suïcidaliteit speelde destijds serieus. Ik was tot dat gesprek bekaf. Want voor de buitenwereld hield ik altijd een masker op, werkte daarnaast gemiddeld ‘gewoon’ 45 uur in de week en sportte volop. Na het gesprek durfde ik hardop uit te spreken dat het echt niet oké met me ging; toen viel er echt een last van mijn schouders.”

Hoekman kwam terecht in de mallemolen van de ggz, ging van de ene naar de andere gesloten afdeling en slikte een karrenvracht aan medicatie om op de been te blijven. “Al weet ik niet of je van die laatste altijd per se beter wordt hoor”, glimlacht de redacteur ietwat ongemakkelijk. Hij doet vervolgens uit de doeken dat het altijd maar afwachten is of een medicijn überhaupt effect heeft. “Kijk”, vervolgt hij, “bij een paracetamol weet je dat je hoofdpijn gaat verdwijnen en zijn de bijwerkingen miniem. Bij antidepressiva is het precies het tegenovergestelde: je hebt geen idee wat het doet en de bijwerkingen kunnen gigantisch zijn. Je slikt eigenlijk maar gewoon wat je voorgeschoteld krijgt. Ik had daar achteraf beter op moeten zitten.”

Aan de slag als redacteur

Alhoewel de 38-jarige zijn geestelijke pijnpunten weet te erkennen, gaat het met hemzelf bergafwaarts. Het wordt zelfs zo erg dat hij zijn baan als magazijnmedewerker verliest. “Een ontzettend zwarte periode uit mijn leven. Juist op de momenten dat je behoefte hebt aan structuur, valt dat weg.” In totaal zit hij een jaar of vijf ‘bij de deur’, om vervolgens via de gemeente Zwartewaterland te worden geplaatst bij een sociaal-maatschappelijke organisatie. Dat doet hem zienderogen goed. Na drie jaar is het tijd om weer eens voorzichtig te snuffelen aan, zoals hij het zelf omschrijft, ‘het grotemensenleven’.  Via via komt Hoekman terecht bij Comceptum in Genemuiden.

Onder de vlag van dit bedrijf valt ook uitgeverij RegioUitgevers. Deze is later overgegaan naar het huidige NEOMedia. Daar komt Hoekman onder de hoede van Barry Wensink, een eindredacteur die gepokt en gemazeld is binnen de journalistieke kaders van de huis-aan-huiskranten. “Barry heeft me zo veel mogelijk proberen te leren van het journalistieke vak. En dat was best een uitdaging, want ik had exact nul ervaring.”

Wensink herkent de uitspraken van Hoekman. “Nick heeft als geluk gehad dat hij een redelijk basisniveau had vanwege de columns die hij al schreef. Maar bij een column ventileer je vooral je eigen mening, als journalist moet je juist neutraal blijven.” Voor Hoekman was dit in het begin even schakelen. “Je moet echt precies het tegenovergestelde doen dan bijvoorbeeld bij een column.”

Leerproces

Na verloop van tijd weet de Genemuidenaar steeds meer handigheid te krijgen in zijn rol als redacteur – iets wat Wensink ook opvalt. “In het begin steek je er veel tijd in, maar krijg je er in verhouding weinig voor terug. Dat is het leerproces. Stukje bij beetje kantelt dat proces en heb je er steeds minder omkijken naar, terwijl hij wel steeds van grotere waarde voor ons is geworden.” Toch blijven er valkuilen bestaan, weet zowel Wensink als Hoekman. “Ik zie aan Nick niet wat er in zijn hoofd omgaat, dat is soms lastig inschatten of hij iets aankan of niet. Gelukkig is hij daar zelf transparant over zodat het ons nooit in de weg zit. We zien nog steeds groei in alles wat hij doet, dat is mooi om te merken.” En Hoekman zelf? Die geeft aan op zijn plek te zitten. “Ik denk wel dat dit vakgebied mij ligt, eerlijk gezegd. Ik voel me nuttig én ik leer nog elke dag.”