Joop Ferdinandus zag dat briefje en hij dacht: ,,Ik ga ‘m zelf bezorgen. Het is in m’n eigen buurt, m’n eigen straatje”, vertelt hij.

Als jongen van 14 had hij ook al kranten bezorgd in zijn toenmalige woonplaats Delft. ,,Dat was een dagblad, de Delftse Courant.” Ik hield ermee op omdat ik op m’n vijftiende al ging werken in de fabriek. Ik kom uit een arbeidersgezin, er moesten centen komen.

Bij het bedrijf volgde hij een interne opleiding. Hij werkte als elektromonteur en specialiseerde zich later ook in computertechniek.

Nu is hij met pensioen en geniet hij van zijn baantje als krantenbezorger. Hij bezorgt in de omgeving van de Laan van Henegouwen en de Laan van Bergen.

,,Het mooiste vind ik dat de mensen zo blij zijn als de krant komt. Dat vind ik leuk. En ik heb geen haast. Ik maak hier en daar een praatje met de mensen uit de buurt. Jongere mensen zijn meestal aan ’t werk, maar oudere mensen vinden het leuk om even een praatje te maken.

Het duurde niet lang of ik kreeg de vraag of ik niet ook een tweede wijk wilde lopen. Dus nu bezorg ik ook op De Brink en de Griffensteijnselaan, inclusief El Dorado.”

Al met al is hij toch wel drie tot vier uur per week aan het bezorgen. ,,Dat hangt van het aantal praatjes af. Maar ook van m’n eigen conditie. En het zijn veel huizen met tuintjes, dus het is paadje op, paadje af. En in totaal gaat het in z’n twee wijken om zo’n 350 adressen.”

In de woonwijk van Ferdinandus zijn nog drie andere bezorgers actief: één man die ook met pensioen is en twee jongens van een jaar of veertien. Met z’n vieren is er vanzelf een soort poultje ontstaan. Als er één bezorger eens niet kan, bijvoorbeeld vanwege vakantie, dan kan hij één van de andere drie vragen. ,,En dan geven we gewoon door: ik kan niet, maar die bezorger neemt de wijk over.”

Het komt ook wel eens voor dat vanuit het bezorgkantoor de vraag komt of de bezorger nog een extra wijk wil lopen, bijvoorbeeld als een bezorger ziek is. ,,Ik ben al in allerlei wijken geweest. Dan loop ik bijvoorbeeld ineens een keer door Brugakker. En dan vragen er mensen of ik de nieuwe krantenbezorger ben. Maar ik zeg dan dat ik gewoon een keer om invallen.

Van de zomer heb ik in een week drie wijken gelopen. Dat waren wel duizend kranten. Dan ben je wel even druk. Ik bezorg niet in het donker. Alleen overdag.

Volgens mij zijn er wel meer oudere mensen die het eigenlijk best leuk zouden vinden om De Nieuwsbode te bezorgen. Ik heb wel eens aan iemand die me aansprak gevraagd: ‘Wat let u? Ik ben nog net geen 80 en ik doe het ook.’ Zo lang je maar goed kunt lopen, dat is belangrijk. Voldoende bewegen is ook belangrijk.

Als ik eerlijk ben moet ik wel zeggen dat je het niet voor het geld moet doen. Kijk, voor een jongen van veertien is wat je verdient een leuk zakcentje, maar jongeren die wat ouder zijn willen meer verdienen. Ik ken ook één ouder iemand die het toch doet om er nog wat mee te verdienen. Maar de meeste oudere bezorgers doen het daar niet voor.”

Joop Ferdinandus heeft geen idee hoe lang hij nog doorgaat met het bezorgen van De Nieuwsbode. ,,Ik heb geen plan. Ik zie wel wat me gegeven wordt. Tot nu toe staat ’t me niet tegen.”

Wat hij ook fijn vindt is dat hij relatief vrij is wanneer hij de krant bezorgt. Sinds een maand of twee mag dat ook al op de dinsdag. Als je op woensdag maar klaar bent met je krantenwijk of -wijken. Dus heb je eens een dag met regenbuien kun je het nog een beetje uitkienen om tussen de buien door te bezorgen.

”Ik heb in die drie jaar misschien drie of vier keer in de regen bezorgd”, vertelt Ferdinandus.

,,Ik zie het werk ook een beetje als sociaal werk. Je doet het voor je eigen buurtbewoners. En soms kun je mensen al helpen door gewoon even hun verhaal aan te horen. En omgekeerd letten mensen ook op mij. Als ik me een weekje heb laten vervangen vragen ze de week erna: ,,Ik heb je vorige week niet gezien. Was je ziek?”