Nog geen twintig jaar oud, laadde ze begin jaren ’90 haar paard in de trailer en vertrok van Finland naar Nederland. ,,Ze zei haar familie gedag en meldde: ‘Ik kom niet meer terug’. Dat tekent haar doorzettingsvermogen”, aldus de echtgenoot van Juulia Jyläs, Herman van Triest. ,,Vastbesloten om van haar grote hobby haar werk te maken.”
Juulia Jyläs is inmiddels 48 jaar en heeft haar droom waar gemaakt. Ze is professioneel springruiter en heeft talloze internationale prijzen gewonnen. Zij en haar man Herman van Triest runnen Stal Van Triest, waar het fokken van paarden en het trainen en opleiden van paarden en ruiters centraal staan.
Dat is vooral heel hard werken geweest. Juulia: ,,Het was echt niet alleen champagne, er is ook heel veel slootwater doorgegaan”, vertelt de van oorsprong Finse amazone. ,,Ik had een doel voor ogen en ben hard geweest voor mezelf, maar wilde me altijd blijven ontwikkelen.”
In Finland was ze al succesvol als amazone, maar omdat ze van paarden haar beroep wilde maken, besloot ze naar het buitenland te gaan. ,,Ik had een paar opties”, aldus de amazone. ,,Duitsland, Engeland of Nederland. Voor een jonge vrouw was Nederland opener, en met meer acceptatie dan in Duitsland. Vergeleken met Engeland was Nederland beter georganiseerd en de korte afstanden spraken me aan. Bovendien vervulde Nederland een leidende rol op het gebied van springpaarden met veel internationale handel en dan ook nog eens een erg goede naam in de fokkerij. Ik wilde mijn kennis vergroten en mezelf sporttechnisch verbeteren. Dus Nederland was de enige goede keuze.”
Juulia kwam terecht bij Herriët van Triest, die een manege had aan de Reesweg in Elburg. ,,Daar ging ik helpen, Herriët gaf les en trainde paarden en ik hielp daarmee. Voor mijn ambitie om prof te worden en me sportief te ontwikkelen, moest ik eerst aan het werk. Je kunt mooie jeugddromen hebben, maar eerst gewoon keihard aan het werk. Zeven dagen in de week twintig stallen per dag uitmesten hoort daar ook bij en heel veel paarden rijden, jonge paarden, moeilijke paarden. Daar leer je heel veel van. Met Romeo, het paard dat ik had meegenomen uit Finland, kwam ik veel uit op wedstrijden en daar werd ik gezien. Men zag dat ik een goede amazone was en dan krijg je het vertrouwen om paarden van anderen te rijden en op wedstrijden uit te brengen. Zo krijg je contact met de handel en met de fokkerij.”
Door de manege van Van Triest, kwamen Herriëts broer, Herman en Juulia elkaar tegen. ,,Het was niet direct liefde op het eerste gezicht, maar ik kreeg wel in de gaten dat Juulia een bijzonder mens is”, aldus Herman van Triest. ,,Heel gedreven, met een doel voor ogen en soms eigenwijs. Inmiddels zijn we al 28 jaar bij elkaar.
,,We fokken zelf paarden en omdat Juulia internationaal succesvol is hebben we ons op de kaart kunnen zetten. Eén van onze zelfgefokte paarden, Peter Charles, won goud op de Olympische Spelen in Londen. Jarenlang hebben we gefokt, leidde Juulia de paarden op en konden we ze goed verkopen. Hoe hoger het niveau van het paard, hoe groter de kans op blessures, dus verkopen was altijd belangrijk. De rekeningen moeten tenslotte ook elke maand betaald worden. Op een gegeven moment hebben we besloten, in overleg met de mede-eigenaren, om een goed bod af te slaan en door te stomen op een nog hoger niveau. Dat is twee keer gebeurd en zo kon Juulia starten in de wereldtop.
Gedurende een jaar of vijf reed ze in de top; twee keer het Europees Kampioenschap, het Wereldkampioenschap en wereldbekerwedstrijden. Normaal gesproken doe je dat niet omdat het financiële risico te groot is, maar we wilden dat heel graag en het kan alleen als je heel veel passie hebt voor de sport.”
Madrid, Helsinki, de Verenigde Staten, Juulia en Herman reden of vlogen er regelmatig heen. ,,Dan waren we zomaar een week of veertien dagen van huis. Onze zoon Jonah, die nu 15 jaar is, kon niet altijd mee en ging logeren bij opa en oma of bij zijn tante. Het gebeurde ook dat hij naar zijn grootouders in Finland ging. Hij heeft hier veel van geleerd, kan gemakkelijk schakelen en spreekt Nederlands, Fins en Engels. Hij heeft niks met paardensport, is gek van auto’s.”
Bij het uitkomen van deze krant, is het team Van Triest in Italië voor wedstrijden. ,,Momenteel begeleid ik drie jonge ruiters, waaronder één uit Finland en één uit Egypte”, vertelt Juulia. ,,Sommige intern, sommige extern. Ze combineren het met hun studie. Ik begeleid niet alleen de ruiter, maar ook het paard. Het paard is ook sporter. Voeding is belangrijk. Ik word gesponsord door een Fins bedrijf dat een olie op de markt brengt en sporten op hoog niveau betekent zorgen voor het welbevinden van het paard. Met dwingen en forceren maak je alles kapot. Het gaat om 100% samenwerken op basis van vertrouwen. Het fokken, opleiden en begeleiden vind ik mooi. Herman is heel goed in het matchen van de juiste persoon met het juiste paard.”
,,Een goed paard vind ik heel mooi”, vult Herman aan. ,,Als je die kunt uitbrengen op het hoogste niveau, dat is waar we het samen voor doen.”
