Het aantal zelfstandige buitengewoon ambtenaren burgerlijke stand (babs) neemt de laatste jaren een vogelvlucht. Ook bekende BN’ers vinden steeds meer hierin een weg. Martijn Jansen uit Ermelo sloot meer dan 150 huwelijken.
door Arda Konings
Ruim zeven jaar geleden toen de kinderen groter werden en Martijn meer vrije tijd tot zijn beschikking kreeg, solliciteerde hij bij de gemeente Ermelo op een vacature voor trouwambtenaar. Het is een ‘bijbaan’ naast zijn vaste werk bij het Rietschans College in Harderwijk.
Babs en docent
“Op de vrijdag ben ik altijd vrij en beschikbaar om huwelijken te sluiten”, begint Martijn. ”In het dagelijks leven ben ik onderwijskracht voor autistische kinderen met een gedragsstoornis in de leeftijd van 12 tot 20 jaar. Ik heb daarbinnen weer een groep jongeren onder mijn hoede die dan net weer buiten dat bootje vallen. Met als rode draad het grote probleem dat ze geen fouten durven te maken. Vallen en opstaan, dat wordt niet zo goed meer geleerd.”
Martijn kan zijn baan prima combineren met zijn werk als babs. Het voorbereidende werk voor de aankomende huwelijksvoltrekkingen is in volle gang. Per jaar hamert Martijn zo’n 25 plechtigheden af. “Het eerste huwelijk dat ik deed vergeet ik nooit meer. Wat zou ik dat graag nog eens overdoen, maar dan met de ervaring die ik nu inmiddels heb opgedaan”, verzucht Martijn. “Wat stond ik daar te stuntelen zeg.”
Kak, de ringen!
Gelukkig kan hij er ook om lachen: “Het is ook weer grappig om te zien dat er verbetering zit in hoe ik het nu doe. De opbouw van een speech bijvoorbeeld loopt nu veel lekkerder. Onlangs zat ik bij een huwelijk waar ik alleen het officiële gedeelte hoefde te doen en de ceremonie zelf werd geleid door iemand anders. Dan merk ik dat ik niet van die heel strakke lijntjes hou. Bij mij verloopt alles wat informeler en rommeliger. Ik hou juist van een beetje reuring. Dan zie ik opeens weer dat kleine meisje met een doosje in haar handjes voor me zitten en denk dan: ‘O ja, kak, de ringen!’ – dat dus.”
Ook herinnert Martijn zich nog heel goed een bruiloft waarbij de bruid zelf ging zingen voor haar aanstaande echtgenoot. “Ja, dat zijn fantastisch momenten. Zoiets heb ik ook nog maar één keer meegemaakt van de inmiddels ruim 150 gesloten huwelijken. Bijzonder was ook dat alles op één locatie plaatsvond, zowel het wettelijk als het kerkelijk gebeuren. Alles sloot perfect op elkaar aan en de dominee en ik hadden ook nog eens dezelfde achternaam”, lacht Martijn. “Maar ik heb het ook wel eens meegemaakt dat er drie weddingplanners rondliepen bij een bruiloft. Daar zou ik nou juist zenuwachtig van worden!”
Tot tevredenheid en blijdschap
Hoe dan ook, het blijft een kunst om een ceremonie tot tevredenheid en blijdschap te laten verlopen. Martijn vindt het ook leuk om het aanwezige publiek erbij te betrekken en er een interactief geheel van te maken. “Ik maak er soms ter plekke een quiz om de boel open te breken. Om te horen wat ze nu eigenlijk weten over het bruidspaar, maar ook onderling met het bruidspaar zelf. Ik merk dan wel dat iedereen losser wordt. Als het jawoord dan komt, wordt de sfeer vanzelf weer serieuzer. Meestal eindig ik met een verhaaltje met een moraaltje om weer wat meer diepgang mee te geven. Bij de intake meld ik bij het bruidspaar dat ik informeler te werk ga, dan kunnen ze altijd nog switchen van ambtenaar.”
Van ongeneeslijk ziek tot enorm levensgeluk
De afgelopen zeven jaar heeft hij van alles voorbij zien komen, alle soorten en maten bruidsparen en van alle leeftijden. Of er nu voor het eerst, de tweede of soms de derde keer het jawoord werd gegeven.
“Soms dacht ik weleens: ‘Meisje, zo jong nog, waar begin je aan’ tot aan plechtigheden met heel veel diepgang. Zoals die met een ongeneeslijk zieke bruidegom die toch graag voor de tweede keer wilde trouwen omdat hij de ware liefde had gevonden. Of een bruid van wie de moeder op sterven lag en met de wensambulance naar de locatie was gebracht.” Dat raakt Martijn enorm.
“Bij jongere stellen moet ik wel eens oppassen dat het geen dolle boel gaat worden. Jonge mensen stralen nog wel vaak dat enorme levensgeluk uit en hebben nog zo veel plannen voor de toekomst. Dan prijs ik me gelukkig getuige te mogen zijn van deze bijzondere momenten. Ondanks dat het arbeidsintensief is, wil ik graag nog een periode babs blijven!”
Lees ook: Het was niet haar bedoeling, maar Carmen is nu predikant
Jaren geleden had Carmen Melissant nooit kunnen denken dat ze predikant zou worden. Sterker nog: ze zat er ‘niet op te wachten’, zoals ze het zelf verwoordt. Toch liep het zo en daar is ze nog altijd blij om.
